Interesujące jest, że każdy rodzaj stylowo ludowych obrazów ma swoje charakterystyczne właściwości, związane z techniką i materiałem. Dotyczy to wielkości obrazów, roli konturu obrysowującego postać przedstawianą, doboru kolorów zwłaszcza tła charakteru dekoracyjnych cieniowań, no i występującego w tle lub na płaszczyźnie szat ornamentu, z reguły kwiatowego. Poza tym można wyróżnić odrębne cechy ściśle lokalne, co dość wyraźnie występuje w nielicznych reliktach powszechnego dawniej u nas, malarstwa na szkle, a dotąd jest trudne do rozpoznania i ustalenia w obrazach na papierze i płótnie, wyłączywszy wyraźnie zarysowującą się grupę krakowską. Zaczynając przegląd od obrazów na szkle, trzeba stwierdzić, że Polska jest terenem zetknięcia się ze sobą trzech odrębnych kręgów: ludowego malarstwa śląsko- czeskiego, powiązanego ikonograficznie i przez niektóre ornamenty z malarstwem siedmiogrodzko – pokuckiego i wreszcie powstałego z kolorowania drzeworytów rdzennie polskiego zespołu z Polski centralnej i Kaszub.
